Του Λόγου το Αληθές

Πρωί στο δρόμο για τη δουλειά σε ένα καφενείο της γειτονιάς τέσσερις ηλικιωμένοι κάθονται στα τραπεζάκια έξω απολαμβάνοντας τον καφέ και το τσιγάρο τους. Οι τρείς είναι παρέα κάθονται μαζί, ο τέταρτος λίγο παραπέρα μόνος του με την πίπα ανά χείρας χαμένος στις σκέψεις του, στις αναμνήσεις του, μπορεί και απλώς να απολαμβάνει το πρωινό έξω από το σπίτι μακριά από όλους και όλα.

Όλους; Δεν νομίζω, οι κύριοι που κάθονται παραπέρα τον παρατηρούν σίγουρα τον ξέρουν, κάποια άλλα πρωινά ίσως και να κάθονται όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι όχι όμως αυτό. Ο γεράκος με τα λιγοστά μαλλιά, τα άσπρα μούσια και με την πίπα στο χέρι ταξιδεύει, είναι αλλού, άλλωστε η εμφάνιση του παραπέμπει σε καπετάνιο ή σε ψαρά, σε θαλασσινό τύπο σίγουρα. Τι και αν βρίσκεται στη στεριά εκείνος ταξιδεύει.

Ο ένας από τη διπλανή παρέα κάτι του λέει, εκείνος ακούνητος, ατάραχος από την παρεμβολή δεν γυρίζει καν προς το μέρος του, κοιτάει απέναντι τον τοίχο ενός μισογκρεμισμένου κτιρίου, εκεί κοιτάζει από την αρχή, ίσως εκεί αντί για τοίχους να βλέπει κύματα, ρουφάει την πίπα του και καθώς βγαίνει ο καπνός λέει δυνατά και σταθερά "Αφού ο λόγος δεν έχει λόγο, δεν έχω λόγο να βγάλω λόγο".

Δεν απάντησε κανείς, ήρθε το λεωφορείο και καθώς έφευγα γύρισα και τον κοίταξα μέσα από το τζάμι, συνέχιζε να καπνίζει την πίπα του και να κοιτάζει τον τοίχο, η διπλανή παρέα δεν τον παρατηρούσε πια, ποιος ο λόγος...

Υπάρχει λόγος σοβαρός

Αγαπάω και αδιαφορώ...

Αγάπες... μπήκα και εγώ στο παιχνίδι της αγάπης, χάρη στην πρόσκληση της Roadartist την ευχαριστώ λοιπόν.

Αγαπάω τον ήλιο, μου δίνει ζωντάνια, όρεξη και ενέργεια να συνεχίσω, εκεί που πάω να σταματήσω τσακ η ακτίνες του με επαναφέρουν. Αγαπάω τον ήλιο όταν με τυφλώνει, όταν με καίει ακόμα και όταν δεν μπορώ να δω το δρόμο μπροστά μου όταν οδηγώ.

Αγαπάω τη θάλασσα, ζώδιο του νερού άλλωστε αλλά και γεννημένη σε απόσταση αναπνοής από αυτήν. Μεγάλωσα δίπλα της, μέσα της, στις αμμουδιές της, αγαπάω τη μυρωδιά της, την αίσθηση όταν μένω στο νερό ακίνητη με κλειστά τα μάτια αλλά και με διάπλατα τα μάτια να την κοιτάζω μέχρι εκεί που το γαλάζιο της χάνεται.

Αγαπάω τη βροχή, τον ήχο της πάνω στο χώμα αλλά και πάνω στο τσιμέντο, αγαπάω τις σταγόνες της στα τζάμια να φτιάχνουν αυλάκια απο πάνω μέχρι κάτω. Αγαπάω να τη μοιράζομαι υπό το φως των κεριών μετά από μια διακοπή ρεύματος ή και όχι.

Αγαπάω τους φίλους μου, γιατί όπως λέει και η Αρβανιτάκη "ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη."

Αγαπάω τον αέρα, όταν παίρνει τα μαλλιά μου, όταν λυσσομανάει χτυπώντας τις πόρτες και τα παράθυρα, όταν κολλάει τα ρούχα στο σώμα, ακόμα και όταν σε εμποδίζει να προχωρήσεις και σε πάει εκεί που θέλει αυτός, αυτήν την πάλη σώμα - αέρα την αγαπάω.

Αγαπάω τον ύπνο, τη μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου μαξιλαριού και τα γλυκά όνειρα που φέρνει, αυτά που πάντα εύχομαι στους άλλους και θέλω να μου ανταποδίδουν.

Αγαπάω τη μουσική, τέλος. Δε ζω χωρίς αυτήν, ακούω μουσική όταν κοιμάμαι, όταν ξυπνάω, όταν δουλεύω, όταν είμαι στο ντους (εκεί τραγουδάω κιόλας) όταν οδηγώ, όταν ακόμα και στις βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας με τον εξωτερικό θόρυβο να σου παίρνει τα αυτιά εγώ βρίσκω καταφύγιο στη μουσική που έχω περάσει στο κινητό μου του αγαπημένου μου μεξικανού τραγουδιστή. "para estar contigo"

Αγαπάω τη σοκολάτα, τι πρωτότυπο! Mπορώ να τραφώ μόνο με αυτή για μέρες, παλαιότερα το έκανα όχι πια, πλέον την απολαμβάνω σε μικρές δόσεις και αραιά αλλά πάντα παραμένει η διατροφική μου εμμονή.

Αγαπάω τις ατέλειωτες διαδρομές με το αυτοκίνητο, δώσε μου δρόμο ανοιχτό και έφυγα δε με απασχολεί ο προορισμός τη διαδρομή θέλω, αυτή με γοητεύει αυτήν αποζητώ αν έχω και συνοδηγό ακόμα καλύτερα. Μουσική στη διαπασών και φύγαμε!

Αγαπάω τα ταξίδια, πάντα τα αγαπούσα αλλά δε γίνονταν με τις καλύτερες συνθήκες, φέτος αυτό άλλαξε, ναι τα ταξίδια είναι μαγικά, σε αλλάζουν, σε δομούν, σε ανεβάζουν και πάντα θέλεις και άλλο μέχρι να βρεις τον αγαπημένο σου προορισμό αλλά τι υπέροχο να μην τον βρεις και να συνεχίζεις να ταξιδεύεις...

Αγαπάω να πίνω mojito χειμώνα- καλοκαίρι και ακόμα ψάχνoυμε μαζί με μια φίλη να βρούμε το μέρος που σερβίρει το καλύτερο. Αγαπάω τη γεύση του καφέ, το άρωμα του, να τον συνοδεύω με ένα τσιγάρο και καλή παρέα, αυτόν τον καφέ που πίνεις με την παρέα σου μετά από μια ατέλειωτη βόλτα στο κέντρο, μετά από ψώνια καταλήγοντας στο πολύβουο Θησείο Σάββατο μεσημέρι.

Όλα τα παραπάνω τα αγαπώ ανάμεσα σε πολλά άλλα τελικά που με αφορμή αυτό το παιχνίδι θυμήθηκα και εκτίμησα από την αρχή, όλα αυτά μαζί συνδυασμένα ή και όχι είναι που κάνουν τη ζωή να αξίζει και σου δίνουν ελευθερία, να και κάτι άλλο που αγαπώ.

Προσκαλώ στο παιχνίδι όποιον θέλει να μοιραστεί τις αγάπες ή την αγάπη του, τη μια και μοναδική. Αν υπάρχει.

Αγαπάω κι αδιαφορώ

Βόλτα στην Αθήνα

"φούξια"



"δύει"

.
"χάνεται"


"Φωτίζει"

Να γιατί

ΔΕΝ πρέπει να μένουμε Σάββατο βράδυ στο σπίτι:
1ον-πέφτεις στα πατώματα,
2ον- τσακώνεσαι στα τηλέφωνα με τους υπόλοιπους που επίσης έχουν μείνει σπίτι,
3ον- σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι ό,τι δεν πρόλαβες να σκεφτείς όλη την εβδομάδα γιατί δεν είχες χρόνο,
4ον- μπαίνεις στο τρυπάκι να φτιάξεις ατμόσφαιρα πείθοντας τον εαυτό σου οτι δε σε πειράζει που δε θα τη μοιραστείς, αλλά σε πειράζει, οπότε γυρνάμε στον 3ο λόγο...
5ον-βουλιάζεις στον καναπέ γίνεσαι ένα με αυτόν κ συνεχίζεις να σκέφτεσαι... too pathetic!
6ον- ψάχνεις τα ντουλάπια για μια σταγόνα αλκοόλ ή έστω ένα γλυκό, για να σταματήσεις να σκέφτεσαι, αλλά δεν έχεις, έχεις φροντίσει γι αυτό, άλλη φορά που σκέφτεσαι καθαρά χωρίς την επήρεια του σαββατόβραδου- home alone για την αποφυγή των ¨κενών" θερμίδων,
7ον- πέφτεις με τα μούτρα στο ποδήλατο και για μισή ώρα έχεις καταφέρει να μη σκέφτεσαι, να μη θέλεις αλκοόλ ή γλυκό αλλά μόνο δροσερό νεράκι και ένα κρύο ντους, αλλά η ώρα είναι ακόμα 23:00, είναι σαββατόβραδο και είσαι ακόμα home alone,
8ον- ξανά γίνεσαι ένα με τον καναπέ,
9ον - ανοίγεις την τηλεόραση, μέγα λάθος!!!!
10ον - βρίσκεσαι να βλέπεις ελληνική ταινία, που την έχεις δει 800 φορές αλλά την ξαναβλέπεις, η Βλαχοπούλου να τραγουδάει στον Κωνσταντάρα "άνθρωπε της μοίρας μου" και ενώ σιχτιράς την κακή και ανάποδη μοίρα σου, Σάββατο βράδυ σπίτι μόνη, ανάβεις τσιγάρο κ τραγουδάς με την πρωταγωνίστρια "άνθρωπε της μοίρας μου πουλί κυνηγημένο πόσα χρόνια πέρασα που σε περιμένω, ποια ποτάμια σου κλειναν τον δρόμο και τη στράτα κ ήρθες μες τον πόνο μου με κουρασμένα νιάτα..."
Ευτυχώς που οι ελληνικές ταινίες έχουν happy end, κλείνεις την τηλεόραση και πας για ύπνο σιγοτραγουδώντας ''άνοιξη σ' αγάπησα φθινόπωρο με βρήκες...''

"Η Βαρεμάρα του να είναι κανείς δραστικός"

Διάβασα σε ένα ιατρικό άρθρο χθες οτι για την τεμπελιά είναι υπεύθυνα τα γονίδια για το αν είμαστε ενεργητικοί ή πορευόμαστε χαλαράααα φταίνε εκείνα.
Επιτέλους έτσι εξηγούνται πολλά από τα μυστήρια αυτής της μικρής, άχαρης αλλά τόσο όμορφης ζωής.... Εξηγούνται; Λέμε τώρα, αφού βρήκαμε και επιστημονική απόδειξη ώστε να δικαιολογήσουμε την τεμπελιά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε και για την απανθρωπιά και για το ρατσισμό και για τη βία και για όλα "τα κακά της μοίρας μας" που τόσα χρόνια σιχτιρούμε και τα θεωρούμε κουσούρια των "άλλων" βέβαια...
Θα μας βολέψει πάρα πολύ να αποδειχτεί οτι είναι θέμα γονιδίων η αναισθησία - απραξία μας για τη δυστυχία του άλλου, ότι αγνοούμε επιδεικτικά τον δίπλα μας, ότι ούτε που θέλουμε να ακούσουμε κάποιον που χρειάζεται τη βοήθεια μας και πόσο μάλλον να μας "κόψει" ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε, κάτι θετικό κάτι ενεργητικό, αλλά που να μας αφήσουν τα γονίδια...
Αλήθεια χρειαζόμαστε εξωτερικά κίνητρα για να είμαστε ενεργητικοί; Χρειαζόμαστε κάποιον να μας ερεθίσει τα σωστά σημεία του εγκεφάλου ώστε να μη μείνουμε στα λόγια αλλά να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω; όχι πολύ, ίσαμε την πράξη... ίσαμε εκείνο το σημείο που χτυπάει η καρδιά και αισθανόμαστε ζωντανοί, σε σχέση με τους άλλους, μαζί με τους άλλους. Όπως συνηθίζει να λέει μια φίλη μου “η δράση δημιουργεί αντίδραση”, όχι μόνο στη φυσική αλλά και στη ζωή, αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η λέξη κλειδί η αντίδραση, αυτήν τρέμουμε αυτήν αποφεύγουμε, με αυτήν δεν θέλουμε να αναμετρηθούμε, προφανώς γιατί φοβόμαστε ότι θα δούμε τον πραγματικό μας εαυτό, όχι αυτόν που βλέπουμε στον καθρέφτη, αυτόν που κρύβουμε επιμελώς ακόμα και από εμάς τους ίδιους, έτσι απογυμνωμένοι πως να αντιδράσουμε – δράσουμε …έτσι το χάσαμε το παιχνίδι … ή όχι;

Besame en la boca

Besame todas las pasiones...