Στη χώρα του φλαμένκο και της σαγκρία

Βαρκελώνη. Τον Αύγουστο ο δρόμος μου με έβγαλε εκεί, στην πόλη του Salvador Dali, του Antonio Gaudi του Juan Miro και για κάποιο διάστημα του Pablo Picasso.Τι πόλη... Τι ατμόσφαιρα... Τι άνθρωποι... Τι ομορφιά...

La Rambla
photo: Borrachera

Μαγεύτηκα, ενθουσιάστηκα, βασικά τρελάθηκα με την ομορφιά της, με τα κτίρια της, τις πλατείες της, την "ευθεία" λογική της, για μένα που ο προσανατολισμός είναι άγνωστη λέξη, το ότι την διασχίζει ένας δρόμος (Gran Via de les Cortes Catalanes) από πάνω μέχρι κάτω ήταν όνειρο! Η πρώτη μου βόλτα στην πόλη ήταν στην La Rambla ένας υπέροχος πεζόδρομος με δέντρα, που ξεκινάει από την Plaza Catalunya και οδηγεί στο άγαλμα του Κολόμβου που βρίσκεται στο παλιό λιμάνι (Port Vell) μου θύμισε λίγο τη δική μας Πλάκα, τον ερωτεύτηκα αυτόν τον δρόμο! Η καθημερινή μου περιπλάνηση ξεκινούσε και τελείωνε σε αυτόν.

 Άγαλμα Κολόμβου
photo: Borrachera

 




 Δεξιά στη La Ramba βρίσκεται η Barri Gotic η ιστορική πλευρά της Βαρκελώνης, ένας λαβύρινθος από δρομάκια ουσιαστικά που καταλήγουν σε πλατείες. H πιο φτωχική πλευρά της Βαρκελώνης. Την τελευταία μέρα χάθηκα σε αυτά τα δρομάκια ψάχνοντας να βρω τον ναό Santa Maria del mar δυστυχώς δεν τον βρήκα αν και με το χάρτη αν χείρας δεν τα κατάφερα, η έλλειψη προσανατολισμού που έλεγα πάρα πάνω θριάμβευσε, έχει πολλά αξιοθέατα αυτή η πλευρά με πρώτο και καλύτερο τον Καθεδρικό ναό της πόλης.

Boqueria  photo:Borrachera

Αριστερά στη La Rambla βρίσκεται η περιοχή La Ribera έχει την ίδια αρχιτεκτονική με τη Barri Gotic με τα ψηλά κτίρια και τα στενά δρομάκια καθώς και την γνωστή αγορά της πόλης (Boqueria) με τα κάθε λογής αγαθά προς τέρψιν της γεύσης και της όρασης, είναι η λίγο πιο πλούσια πλευρά του κέντρου της Βαρκελώνης.

 
      

Photo: Borrachera

  Το βράδυ περιπλανήθηκα στο λιμάνι περνώντας την ξύλινη γέφυρα που ενώνει τη La Rambla με το Maremàgnum ένα σύμπλεγμα με καταστήματα, εστιατόρια μπαρ και σινεμά, σε ένα από αυτά τα μπαρ με απίστευτη θέα στο λιμάνι και ζωντανή τζαζ μουσική κατέληξε η βόλτα μου λόγω μιας ξαφνικής μπόρας που ξέσπασε αρχές Αυγούστου.

photo: Borrachera

   
  

Dali Museo - photo:Borrachera

Την επόμενη μέρα κατευθύνθηκα στην πόλη Figeres, 140χλμ έξω από τη Βαρκελώνη, από την οποία κατάγονταν ο Dali με σκοπό να επισκεφτώ το Μουσείο του.Η βόλτα εκεί ήταν αποκαλυπτική, το μουσείο του Dali είναι ακριβώς όπως ήταν ο ίδιος υπέρ-ρεαλιστικό όπως και η τεχνική του. Αργότερα διαβάζοντας έμαθα ότι εκεί που είναι χτισμένο το Μουσείο, ήταν στα παιδικά χρόνια του Dali, το θέατρο της πόλης και ότι εκεί έκανε την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής.

Dali Museum
 photo: Borrachera 

 Μοναδική η περιπλάνηση στο τεράστιο αυτό αξιοθέατο με τα έργα του και επίσης εντυπωσιακό το Μουσείο με τα κοσμήματα που είχε σχεδιάσει ο ίδιος.

Dali 
photo: Borrachera

 
Ο Dali εκτός από την τέχνη του και την “λίγο” ιδιόμορφη συμπεριφορά του ήταν γνωστός ηδονοβλεψίας, γι' αυτό δεν αποτελεί έκπληξη ότι βρίσκεται θαμμένος παράλληλα και πίσω από τις γυναικείες τουαλέτες που λειτουργούν στο Μουσείο του.

Girona
photo: Borrachera 

Φεύγοντας από τη Figeres (Φιχέρες) πέρασα από τη Girona (Χιρόνα), μια πανέμορφη γραφική πόλη κυρίως γοτθικής αρχιτεκτονικής και αυτή με λαβύρινθους για δρομάκια διατηρημένη εντυπωσιακά, πραγματικά νομίζεις ότι ζεις σε εκείνη την εποχή με ιππότες και άμαξες που μπορεί να ξεπροβάλουν από κάποιο στενό ανά πάσα στιγμή.







 

 Girona
photo: Borrachera 

Onyar - Girona photo:Borrachera

Το σημείο δε στην παλιά πόλη που τη διασχίζει ο ποταμός Onyar είναι μαγικό, με τα πολύχρωμα σπίτια τριγύρω που καθρεφτίζονται στα πράσινα νερά του να σε προσκαλούν να μείνεις εκεί για πάντα, μαγεμένη και ευτυχισμένη γι αυτό που αντικρίζουν τα μάτια σου και αισθάνεται η ψυχή σου

  Casa Battlo
photo: Borrachera

Το βράδυ με περίμενε η έκπληξη του Casa Batllo, πέρασα από μπροστά του μην μπορώντας ο εγκέφαλος μου να κατανοήσει αυτό που έβλεπε, ένα κτίριο απίστευτης ομορφιάς, γεμάτο καμπύλες δεν υπάρχει ούτε μια ευθεία ούτε για πλάκα, αναρωτιέσαι πόσα χρώματα-σχέδια μπορούν να χωρέσουν σε ένα κτίριο, θυμίζει ραχοκοκαλιά δράκου, κάποιοι το χαρακτήρισαν τρομακτικό στην όψη εμένα με εντυπωσίασε είναι ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Antonio Gaudi και το δικό μου αγαπημένο.

 Casa Mila
photo: Borrachera

 Το άλλο υπέροχο και εξίσου διάσημο κτίριο του Gaudi είναι το Casa Mila ή La Pedrera (παλαίστρα) διόλου τυχαίο το όνομα καθώς στη στέγη του δεσπόζουν καπνοδόχοι που θυμίζουν πολεμιστές.

 

Barcelona - Photo: Borrachera

 Δεν ήταν η μόνη έκπληξη για εκείνο το βράδυ η τύχη είχε φροντίσει να προλάβω να απολαύσω τη μαγεία της θείας μουσικής του φλαμένκο, του ρυθμού του φλαμένκο, των παλλόμενων σωμάτων, της πνιγμένης από τον πόνο φωνής των τραγουδιστών. 
Η βασική χορεύτρια χτυπιόταν πάνω στη σκηνή με το σώμα της, τα χέρια της, τα πόδια της, το πρόσωπο της, κάθε ένας μυς ξεχώριζε - χόρευε από τον πόνο και την απόγνωση κάποιου χαμένου έρωτα που εξιστορούσε ο τραγουδιστής και της έδινε ρυθμό, ρυθμό με τη φωνή του και μόνο, δε χρειάζονταν κάποιο μουσικό όργανο ήταν σαν να έπαιζε μια ολόκληρη ορχήστρα με βιολιά και βιολοντσέλα, σαν να είχαν πάρει φωτιά τα δοξάρια τους και μαζί τους εμείς που αισθανόμασταν την ίδια φωτιά να μας πλημμυρίζει και να μας καίει.
Η βραδιά έκλεισε σε ένα μπαρ στην Barceloreta την παραλία της Βαρκελώνης με την υπέροχη αμμουδιά και τα αμέτρητα μπαρ και εστιατόρια κατά μήκους της που σε προσκαλούσαν να μπεις σε όλα, παρόλα αυτά διάλεξα το τελευταίο στη σειρά, εκεί, όρθια, παρασύροντας και τους υπόλοιπους της παρέας να ξεχάσουν για λίγο τις αναπαυτικές καρέκλες των εστιατορίων-μπαρ και να θυμηθούν τα "νιάτα" τους, εκεί, όρθιοι, ακουμπώντας τα ποτά τους στα πεζούλια γύρω από το μπαρ λικνίζοντας το σώμα τους στον ρυθμό της μπιτάτης μουσικής του. Τι όνειρο είδα εκείνο το βράδυ δε θυμάμαι αλλά ξύπνησα ψιθυρίζοντας το “dance me to the end of love”.

    

Ισπανικό Χωριό
photo: Borrachera 

 Η περιήγηση στην Βαρκελώνη συνεχίστηκε στο Ισπανικό χωριό εκεί συναντήσαμε την ελληνίδα η οποία διατηρεί καφέ-σοκολατερί που φτιάχνει φραπέ στους εθισμένους σε αυτόν έλληνες επισκέπτες. Εγώ έμεινα πιστή στη συνήθεια της χώρας που βρισκόμουν πίνοντας έναν υπέροχο εσπρέσο.

Εκεί είδα την τέχνη της δημιουργίας γυάλινων αντικειμένων με φυσητό γυαλί, πως μια ρευστή διάφανη μάζα έπαιρνε σχήμα και υπόσταση στα χέρια των τεχνιτών μέσα από νερό και φωτιά. Αγόρασα βεντάλιες και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια μοναδικά, όπως μου είπε η δημιουργός τους για να θυμάμαι που ήμουν και φορώντας τα να θέλω να επιστρέψω. Την πίστεψα. Ο σκοπός της επετεύχθη και εγώ έφυγα χαρούμενη για τη μοναδικότητα των αποκτημάτων μου.
 

Barcelona- photo: Borrachera

 Ανέβηκα στο όρος Monsuik έχοντας την ευκαιρία να απολαύσω τη Βαρκελώνη από ύψος 230 μέτρων πανοραμικά, πολλές φωτογραφίες και βόλτες μετά επέστρεψα στην πόλη για να δω από κοντά το κύκνειο αριστούργημα του Gaudi, τη Sagrada Familia (Αγία Οικογένεια).

  Βαρκελώνη από ψηλά
photo: Borrachera

Monsuik - Χορός

 Βαρκελώνη απο ψηλά
photo: Borrachera

Sagrada Familia

  H εκκλησία που ξεκίνησε να χτίζεται πριν από 128 χρόνια με έξοδα ιδιωτών, το δημιούργημα του Gaudi που δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο, που όσο ζούσε άλλαξε τις μακέτες πολλές φορές χωρίς να είναι απόλυτα ικανοποιημένος για το αποτέλεσμα, που τον επηρέασε τόσο πολύ ώστε τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε σχεδόν ασκητικά απορροφημένος σε αυτό που αντιπροσώπευε η εκκλησία αυτή για τον ίδιο. Η πρόσοψη της αναπαριστά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τη γέννηση του Χριστού ενώ η πίσω όψη τα Πάθη και τη Σταύρωση Του. Τι σκέφτηκε ο τύπος! Είναι επιβλητική ακόμη και με το εσωτερικό της να είναι γιαπί, ακόμη και με τους γερανούς που υπάρχουν τριγύρω της καθώς συνεχίζει να χτίζεται.

 Sagrada Familia
photo: Borrachera

Picasso photo: museumblogs.org

Επισκέφτηκα το Μουσείο του Picasso, της ιδιοφυίας αυτής που αν και η ουρά για να μπεις ήταν αποτρεπτική η υπομονή μου με αντάμειψε βλέποντας συγκεντρωμένα τα έργα του και τις διάφορες περιόδους που πέρασε η δουλειά του αλλά κ ο ίδιος. Σε αντίθεση με το πολύβουο Μουσείο του Dali στο Μουσείο του Picasso η σιωπή και ο σεβασμός ήταν τόσο μεγάλος που μπορούσες πραγματικά να τον δεις κάπου εκεί να ζωγραφίζει μια από τις ερωμένες του πάνω στον καναπέ του.

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

Το τελευταίο βράδυ έζησα κάτι μοναδικό στην πλατεία Plaza de Espana (Πλάθα ντε Εσπάνια) με τα μαγικά της σιντριβάνια, το ένα μέσα στο άλλο, που χόρευαν σε διάφορες μουσικές και άλλαζαν χρώματα και σχήματα σύμφωνα με το ρυθμό και την ένταση της μουσικής. Ένα θέαμα μοναδικό που δεν πρέπει κανείς να χάσει όταν επισκεφτεί τη Βαρκελώνη. Λίγο βρεγμένη αλλά γεμάτη από ευφορία από αυτό που είδα και άκουσα κατευθύνθηκα στην παραλία για να απολαύσω την τελευταία αυθεντική paella του ταξιδιού.

Plaza de Espana
photo: Borrachera 

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

 

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

Από τότε που γύρισα από τη Βαρκελώνη  έχω τρελάνει τους γύρω μου με εξιστορήσεις και επιχειρήματα για το πόσο όμορφη, ζωντανή και ξεχωριστή πόλη είναι η Βαρκελώνη και πως θα μπορούσα να μείνω μόνιμα εκεί.   Aλλά και εγώ τι άλλο θα μπορούσα να γράψω  πω - θυμηθώ για μια πόλη που τα αξιοθέατα της είναι τα σπίτια που ζουν οι πολίτες της…


   “Φορώντας τα σκουλαρίκια έγραψα αυτό το κείμενο να μου θυμίζουν τη Βαρκελώνη και να ελπίζω ότι θα επιστρέψω  σύντομα.”

photo: Borrachera