Μη μου σβήνεις το Φως

Πως είναι να περνάς τον καιρό σου ακίνητος, να μην μπαίνεις στον κόπο να κάνεις εκείνο το βηματάκι να πας παρακάτω, να αλλάξεις, τη στιγμή που όλα γύρω σου κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλάζουν, προχωρούν. Πως είναι να παίρνεις φόρα και να τρέχεις, να φεύγεις μπροστά ενώ οι γύρω σου να προσπαθούν να σε φτάσουν λαχανιάζοντας. Μετά πάλι ακίνητος, κλεισμένος, απομονωμένος, χαμηλωμένα τηλέφωνα, αδιαφορία για τα πάντα, για όλους, για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Βρίσκεται κάποιος κάπου - κάπου να ωρύεται να ξυπνήσεις, να κουνηθείς, να ζήσεις. Για λίγο το κάνεις, βάζεις πρώτη, ανεβάζεις ταχύτητα, φτάνεις στην πέμπτη και ξαφνικά στοπ.  Ένα τεράστιο κόκκινο στοπ εμφανίζεται μπροστά σου, φρενάρεις απότομα, ακινητοποιείσαι. Μετά τι;  Πάλι από την αρχή.
Ένας χρόνος, δύο χρόνια, δέκα χρόνια ίσως και περισσότερα, χαμένα. Ίσως πάλι όχι, γιατί είναι δικά σου, τα έχεις ζήσει ακίνητος ή τρέχοντας, τα έχεις περάσει, τα έχεις αφήσει πίσω σου.
Άφησε τα λοιπόν, κοίτα μπροστά και μη φοβάσαι, μη φοβάσαι τίποτα. Το τέρμα το ξέρεις, θα έρθει κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα το μάθεις, στο διάστημα αυτό όμως μη φοβάσαι.

Είσαι ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με στολίδια, πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και παίζουν χαρούμενη μουσική μέσα σε ένα άδειο, σκοτεινο δωμάτιο, άραγε ποιο θα νικήσει; Το Σκοτάδι ή το Φώς;
Ένας χρόνος φεύγει, ένας άλλος έρχεται, γύρω μας όλα είναι μαύρα, σκοτεινά. δεν βλέπεις την προοπτική, αλλά η θέληση για προοπτική είναι μέσα σου. Αρπάξου από κάτι, καλύτερα απο τον ίδιο σου τον εαυτό και δώσε μια ευκαιρία στον νέο χρόνο για αλλαγές. Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να δει το φως του ήλιου, των αστεριών, του φεγγαριού, το δικό σου Φως...

Εύχομαι το 2011 να είναι μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις, στόχους, χαρούμενη και γεμάτη Φως.