"Η Βαρεμάρα του να είναι κανείς δραστικός"

Διάβασα σε ένα ιατρικό άρθρο χθες οτι για την τεμπελιά είναι υπεύθυνα τα γονίδια για το αν είμαστε ενεργητικοί ή πορευόμαστε χαλαράααα φταίνε εκείνα.
Επιτέλους έτσι εξηγούνται πολλά από τα μυστήρια αυτής της μικρής, άχαρης αλλά τόσο όμορφης ζωής.... Εξηγούνται; Λέμε τώρα, αφού βρήκαμε και επιστημονική απόδειξη ώστε να δικαιολογήσουμε την τεμπελιά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε και για την απανθρωπιά και για το ρατσισμό και για τη βία και για όλα "τα κακά της μοίρας μας" που τόσα χρόνια σιχτιρούμε και τα θεωρούμε κουσούρια των "άλλων" βέβαια...
Θα μας βολέψει πάρα πολύ να αποδειχτεί οτι είναι θέμα γονιδίων η αναισθησία - απραξία μας για τη δυστυχία του άλλου, ότι αγνοούμε επιδεικτικά τον δίπλα μας, ότι ούτε που θέλουμε να ακούσουμε κάποιον που χρειάζεται τη βοήθεια μας και πόσο μάλλον να μας "κόψει" ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε, κάτι θετικό κάτι ενεργητικό, αλλά που να μας αφήσουν τα γονίδια...
Αλήθεια χρειαζόμαστε εξωτερικά κίνητρα για να είμαστε ενεργητικοί; Χρειαζόμαστε κάποιον να μας ερεθίσει τα σωστά σημεία του εγκεφάλου ώστε να μη μείνουμε στα λόγια αλλά να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω; όχι πολύ, ίσαμε την πράξη... ίσαμε εκείνο το σημείο που χτυπάει η καρδιά και αισθανόμαστε ζωντανοί, σε σχέση με τους άλλους, μαζί με τους άλλους. Όπως συνηθίζει να λέει μια φίλη μου “η δράση δημιουργεί αντίδραση”, όχι μόνο στη φυσική αλλά και στη ζωή, αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η λέξη κλειδί η αντίδραση, αυτήν τρέμουμε αυτήν αποφεύγουμε, με αυτήν δεν θέλουμε να αναμετρηθούμε, προφανώς γιατί φοβόμαστε ότι θα δούμε τον πραγματικό μας εαυτό, όχι αυτόν που βλέπουμε στον καθρέφτη, αυτόν που κρύβουμε επιμελώς ακόμα και από εμάς τους ίδιους, έτσι απογυμνωμένοι πως να αντιδράσουμε – δράσουμε …έτσι το χάσαμε το παιχνίδι … ή όχι;