Η δική μου Μύκονος

 

 

 

    Το νησί που μεγάλωσα τυχαίνει να είναι το πιο διάσημο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για πολλούς λόγους, δυστυχώς όχι για τους καλύτερους.

Είναι γνωστό για τους εγχώριους celebrities που το επισκέπτονται, για την ξέφρενη διασκέδαση και τα διάφορα έκτροπα που γίνονται στο όνομα της.

 

Το δικό μου νησί δεν είναι αυτό.

 

Δεν είναι οι ούτε οι celebrities, ούτε οι νεόπλουτοι που το επισκέπτονται κάθε καλοκαίρι, ούτε τα νυχτερινά μαγαζιά που στο όνομα του κέρδους επιτρέπουν να γίνονται τα αίσχη.  Στο δικό μου νησί δεν  χρεώνουν την ξαπλώστρα υπέρογκα επειδή βρίσκεται δίπλα στον τάδε γνωστό. Στο δικό μου νησί οι καταστηματάρχες δεν είναι αγενείς με τους πελάτες. 

Στο δικό μου νησί οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί, ευγενικοί και φιλόξενοι.

 

    Μεγάλωσα στη Μύκονο, την αγαπάω, την πονάω και με λυπεί να τη βλέπω να περιφέρεται στα κανάλια σαν πόρνη έτοιμη πάντα να ικανοποιήσει τα γούστα των "πελατών" της. 

Ακόμα και εκεί υπάρχουν όρια

 

 

Όχι αυτό δεν είναι το νησί μου.

 

 

Αγ΄Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το νησί μου είναι η χωμάτινη αλάνα που έπαιζα, έτρεχα, έπεφτα και λερωνόμουν. 

Είναι ο Άγ' Αντώνης, το εκκλησάκι, μια ανάσα από την πόρτα του σπιτιού μου. Τα πεζούλια του ποτέ δεν ήταν άδεια. Υπήρχαν πάντα παιδιά που έπαιζαν. Γείτονες, που το σούρουπο μαζεύονταν να ρεμβάσουν και να κουτσομπολέψουν.

Είναι τα σοκάκια που έτρεχα για να συναντήσω τους φίλους μου.

Είναι οι αυλές των γειτόνων που έπαιζα.

Είναι ο Γυαλός που περπατούσα από πάνω μέχρι κάτω αμέτρητες φορές κάθε βράδυ περιμένοντας τον πατέρα μου για  να πάμε σπίτι.

Είναι οι άνθρωποι που σου λένε καλημέρα κάθε πρωί με χαμόγελο.

Είναι οι φρεσκοασβεστωμένες αυλές και δρόμοι που για να τους διασχίσεις παίζεις κουτσό για να μην πατήσεις τον νωπό ασβέστη.

Είναι ο γέρο-μανάβης που σου προσφέρει ένα μήλο επειδή του χαμογέλασες.

Είναι ο Άη Χαραλάμπης που στα βράχια του έμαθα τις πρώτες μου βουτιές.

Είναι οι Κάτω Μύλοι που δε μας άφηναν οι γονείς μας να πάμε λόγω των  απόκρημνων βράχων τους.

Είναι η Αλευκάντρα, η πρώτη εικόνα που έβλεπα κάθε πρωί που έβγαινα από το σπίτι και η τελευταία κάθε βράδυ που έμπαινα.

Είναι ο πλανόδιος μανάβης με το γαϊδουράκι του που πουλάει τα ζαρζαβατικά του στο Γυαλό και στα σοκάκια.

Είναι ο κυρ Μανούσος που με το χειροκίνητο ξύλινο καρότσι του μεταφέρει τις βαλίτσες των τουριστών από το λιμάνι στο ξενοδοχείο. 

Είναι η κοπανιστή πάνω στο γλυκό παξιμάδι με λάδι τομάτα και ρίγανη.

Είναι ο ήχος της σαμπούνας στα πανηγύρια και ο ξέφρενος χορός στα χοιροσφάγια της. 

Είναι η μυρωδιά της θάλασσας. Ο ήχος των κυμάτων. Οι ανθρώπινες φωνές. Οι ανθρώπινες παρουσίες.

 

 

Αλευκάντρα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Δυστυχώς η χωμάτινη αλάνα έγινε πλατεία, 
Ο Άγ' Αντώνης ερήμωσε. 
Τα σοκάκια γέμισαν ασφυκτικά που μετά βίας χωράς να περάσεις. 
Οι γείτονες πέθαναν. 
Ο Γυαλός γέμισε με καφετέριες και εστιατόρια.
Ο νεαρός μανάβης είναι πια αγενής και όχι μήλο δε σου προσφέρει αλλά σου χρεώνει και το βλέμμα. 

Η Αλευκάντρα έγινε Μικρή Βενετία.
Ο πλανόδιος μανάβης εξαφανίστηκε, πόσα μανάβικα μπορεί να αντέξει ένα νησί...
Ο κυρ Μανούσος έχει πια μηχανάκι, αν και ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν τον είδα τον Αύγουστο να μεταφέρει με το καρότσι του πράγματα. 
Η μυρωδιά της θάλασσας έχει καλυφθεί από τη μυρωδιά των φαγητών που βγαίνει από τα αμέτρητα εστιατόρια.
Ο ήχος των κυμάτων αντικαταστάθηκε από τον ήχο των αυτοκινήτων, των μηχανών και της έντονης μουσικής. 
Οι άνθρωποι πολλαπλασιάστηκαν, αλλά τι παράξενο, οι ανθρώπινες παρουσίες ελαττώθηκαν δραματικά...

 

 

"Οι Μύλοι από κάτω"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

    Δεν είμαι εναντίον της ανάπτυξης, ούτε του τουρισμού, ξέρω πόσο πολύ έχουν δουλέψει οι Μυκονιάτες για να φτάσουν εδώ, μαζί τους εγώ και η οικογένεια μου. Αλλά νομίζω ότι κάπου το χάσαμε, κάπου το γρήγορο κέρδος νίκησε τον νησιώτη και έχασε την ταυτότητα του. 

    Πιστεύω ακόμα στον Μυκονιάτη και στη Μυκονιάτισσα, υπάρχουν ακόμα πολλοί που ασχολούνται με τα κοινά, τα τοπικά προϊόντα και τον πολιτισμό της. Θέλουν η Μύκονος να διατηρήσει την ανθρωπιά της και την ομορφιά της αναλλοίωτη από τα περιττά φρου φρού.

    Η Μύκονος είναι διασκέδαση, είναι η θάλασσα, είναι ο πολιτισμός της, είναι τα βράχια της, είναι η μυρωδιά της, είναι η μουσική της, αλλά πάνω από όλα είναι οι άνθρωποι της.