" To step or not to step... "

Το πρωινό ξύπνημα είναι ούτως ή άλλως βασανιστικό παρόλα αυτά το συνηθίζεις, αναγκαστικά, παίρνεις το λεωφορείο να πας στη δουλειά σου. Χαζεύεις έξω από το παράθυρο, χαζεύεις τον κόσμο γενικά και την απόλυτη μακαριότητα που βρίσκεσαι, για όσο διαρκεί το "ταξίδι", έρχεται να τη διακόψει μια φωνή. "Πίσω εσύ! Πήγαινε πίσω!" προσπαθείς να καταλάβεις ποιος το λέει σε ποιόν.
Ένας ηλικιωμένος κύριος με το βιβλιάριο του ΙΚΑ αν χείρας, ήδη εκνευρισμένος προφανώς από την ταλαιπωρία που τον περιμένει, το φωνάζει σε ένα άλλον επιβάτη διαφορετικού χρώματος, εθνικότητας και ηλικίας. Ο νεαρός απορημένος τον κοιτάζει, ο ηλικιωμένος επαναλαμβάνει την προσταγή του, αυτή τη φορά με χειρονομία, τον σπρώχνει. Ο νεαρός κάνει στην άκρη και λίγο πίσω σιωπηλός, μόνο του ρίχνει κλεφτές ματιές. Η στάση να κατέβει ο ηλικιωμένος φτάνει εκεί ο νεαρός και αφού έχει βεβαιωθεί ότι έχει κατέβει από το λεωφορείο λέει κάτι στη γλώσσα του. Ο ηλικιωμένος έξω από το λεωφορείο πια, σταματάει μπροστά στην πόρτα αρχίζει να βρίζει τον νεαρό και σηκώνει το χέρι του σχηματίζοντας τη γνωστή άπρεπη χειρονομία και ετοιμάζεται να ξανανέβει στο λεωφορείο, ένα γέλιο ακούγεται από κάπου, ο νεαρός κάνει ένα βήμα πίσω από μόνος του αυτή τη φορά. Η πόρτα κλείνει. Το λεωφορείο φεύγει, ο ηλικιωμένος έμεινε εκτός. Ο νεαρός έκανε ένα βήμα μπροστά.
Έχεις ξυπνήσει πια για τα καλά.