Μη μου σβήνεις το Φως

Πως είναι να περνάς τον καιρό σου ακίνητος, να μην μπαίνεις στον κόπο να κάνεις εκείνο το βηματάκι να πας παρακάτω, να αλλάξεις, τη στιγμή που όλα γύρω σου κινούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αλλάζουν, προχωρούν. Πως είναι να παίρνεις φόρα και να τρέχεις, να φεύγεις μπροστά ενώ οι γύρω σου να προσπαθούν να σε φτάσουν λαχανιάζοντας. Μετά πάλι ακίνητος, κλεισμένος, απομονωμένος, χαμηλωμένα τηλέφωνα, αδιαφορία για τα πάντα, για όλους, για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Βρίσκεται κάποιος κάπου - κάπου να ωρύεται να ξυπνήσεις, να κουνηθείς, να ζήσεις. Για λίγο το κάνεις, βάζεις πρώτη, ανεβάζεις ταχύτητα, φτάνεις στην πέμπτη και ξαφνικά στοπ.  Ένα τεράστιο κόκκινο στοπ εμφανίζεται μπροστά σου, φρενάρεις απότομα, ακινητοποιείσαι. Μετά τι;  Πάλι από την αρχή.
Ένας χρόνος, δύο χρόνια, δέκα χρόνια ίσως και περισσότερα, χαμένα. Ίσως πάλι όχι, γιατί είναι δικά σου, τα έχεις ζήσει ακίνητος ή τρέχοντας, τα έχεις περάσει, τα έχεις αφήσει πίσω σου.
Άφησε τα λοιπόν, κοίτα μπροστά και μη φοβάσαι, μη φοβάσαι τίποτα. Το τέρμα το ξέρεις, θα έρθει κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα το μάθεις, στο διάστημα αυτό όμως μη φοβάσαι.

Είσαι ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με στολίδια, πολύχρωμα λαμπιόνια που αναβοσβήνουν και παίζουν χαρούμενη μουσική μέσα σε ένα άδειο, σκοτεινο δωμάτιο, άραγε ποιο θα νικήσει; Το Σκοτάδι ή το Φώς;
Ένας χρόνος φεύγει, ένας άλλος έρχεται, γύρω μας όλα είναι μαύρα, σκοτεινά. δεν βλέπεις την προοπτική, αλλά η θέληση για προοπτική είναι μέσα σου. Αρπάξου από κάτι, καλύτερα απο τον ίδιο σου τον εαυτό και δώσε μια ευκαιρία στον νέο χρόνο για αλλαγές. Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να δει το φως του ήλιου, των αστεριών, του φεγγαριού, το δικό σου Φως...

Εύχομαι το 2011 να είναι μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις, στόχους, χαρούμενη και γεμάτη Φως.

Bazaar - Δρόμοι Ζωής

 

    Αυτή είναι η τρίτη χρονιά που θα περάσω απο το Βazaar των Δρόμων Ζωής,  είναι  πολύ καλή η προσπάθεια που γίνεται και χρειάζεται την στήριξη μας.  Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν ας κάνουμε κάτι ουσιαστικό.

Στη χώρα του φλαμένκο και της σαγκρία

Βαρκελώνη. Τον Αύγουστο ο δρόμος μου με έβγαλε εκεί, στην πόλη του Salvador Dali, του Antonio Gaudi του Juan Miro και για κάποιο διάστημα του Pablo Picasso.Τι πόλη... Τι ατμόσφαιρα... Τι άνθρωποι... Τι ομορφιά...

La Rambla
photo: Borrachera

Μαγεύτηκα, ενθουσιάστηκα, βασικά τρελάθηκα με την ομορφιά της, με τα κτίρια της, τις πλατείες της, την "ευθεία" λογική της, για μένα που ο προσανατολισμός είναι άγνωστη λέξη, το ότι την διασχίζει ένας δρόμος (Gran Via de les Cortes Catalanes) από πάνω μέχρι κάτω ήταν όνειρο! Η πρώτη μου βόλτα στην πόλη ήταν στην La Rambla ένας υπέροχος πεζόδρομος με δέντρα, που ξεκινάει από την Plaza Catalunya και οδηγεί στο άγαλμα του Κολόμβου που βρίσκεται στο παλιό λιμάνι (Port Vell) μου θύμισε λίγο τη δική μας Πλάκα, τον ερωτεύτηκα αυτόν τον δρόμο! Η καθημερινή μου περιπλάνηση ξεκινούσε και τελείωνε σε αυτόν.

 Άγαλμα Κολόμβου
photo: Borrachera

 




 Δεξιά στη La Ramba βρίσκεται η Barri Gotic η ιστορική πλευρά της Βαρκελώνης, ένας λαβύρινθος από δρομάκια ουσιαστικά που καταλήγουν σε πλατείες. H πιο φτωχική πλευρά της Βαρκελώνης. Την τελευταία μέρα χάθηκα σε αυτά τα δρομάκια ψάχνοντας να βρω τον ναό Santa Maria del mar δυστυχώς δεν τον βρήκα αν και με το χάρτη αν χείρας δεν τα κατάφερα, η έλλειψη προσανατολισμού που έλεγα πάρα πάνω θριάμβευσε, έχει πολλά αξιοθέατα αυτή η πλευρά με πρώτο και καλύτερο τον Καθεδρικό ναό της πόλης.

Boqueria  photo:Borrachera

Αριστερά στη La Rambla βρίσκεται η περιοχή La Ribera έχει την ίδια αρχιτεκτονική με τη Barri Gotic με τα ψηλά κτίρια και τα στενά δρομάκια καθώς και την γνωστή αγορά της πόλης (Boqueria) με τα κάθε λογής αγαθά προς τέρψιν της γεύσης και της όρασης, είναι η λίγο πιο πλούσια πλευρά του κέντρου της Βαρκελώνης.

 
      

Photo: Borrachera

  Το βράδυ περιπλανήθηκα στο λιμάνι περνώντας την ξύλινη γέφυρα που ενώνει τη La Rambla με το Maremàgnum ένα σύμπλεγμα με καταστήματα, εστιατόρια μπαρ και σινεμά, σε ένα από αυτά τα μπαρ με απίστευτη θέα στο λιμάνι και ζωντανή τζαζ μουσική κατέληξε η βόλτα μου λόγω μιας ξαφνικής μπόρας που ξέσπασε αρχές Αυγούστου.

photo: Borrachera

   
  

Dali Museo - photo:Borrachera

Την επόμενη μέρα κατευθύνθηκα στην πόλη Figeres, 140χλμ έξω από τη Βαρκελώνη, από την οποία κατάγονταν ο Dali με σκοπό να επισκεφτώ το Μουσείο του.Η βόλτα εκεί ήταν αποκαλυπτική, το μουσείο του Dali είναι ακριβώς όπως ήταν ο ίδιος υπέρ-ρεαλιστικό όπως και η τεχνική του. Αργότερα διαβάζοντας έμαθα ότι εκεί που είναι χτισμένο το Μουσείο, ήταν στα παιδικά χρόνια του Dali, το θέατρο της πόλης και ότι εκεί έκανε την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής.

Dali Museum
 photo: Borrachera 

 Μοναδική η περιπλάνηση στο τεράστιο αυτό αξιοθέατο με τα έργα του και επίσης εντυπωσιακό το Μουσείο με τα κοσμήματα που είχε σχεδιάσει ο ίδιος.

Dali 
photo: Borrachera

 
Ο Dali εκτός από την τέχνη του και την “λίγο” ιδιόμορφη συμπεριφορά του ήταν γνωστός ηδονοβλεψίας, γι' αυτό δεν αποτελεί έκπληξη ότι βρίσκεται θαμμένος παράλληλα και πίσω από τις γυναικείες τουαλέτες που λειτουργούν στο Μουσείο του.

Girona
photo: Borrachera 

Φεύγοντας από τη Figeres (Φιχέρες) πέρασα από τη Girona (Χιρόνα), μια πανέμορφη γραφική πόλη κυρίως γοτθικής αρχιτεκτονικής και αυτή με λαβύρινθους για δρομάκια διατηρημένη εντυπωσιακά, πραγματικά νομίζεις ότι ζεις σε εκείνη την εποχή με ιππότες και άμαξες που μπορεί να ξεπροβάλουν από κάποιο στενό ανά πάσα στιγμή.







 

 Girona
photo: Borrachera 

Onyar - Girona photo:Borrachera

Το σημείο δε στην παλιά πόλη που τη διασχίζει ο ποταμός Onyar είναι μαγικό, με τα πολύχρωμα σπίτια τριγύρω που καθρεφτίζονται στα πράσινα νερά του να σε προσκαλούν να μείνεις εκεί για πάντα, μαγεμένη και ευτυχισμένη γι αυτό που αντικρίζουν τα μάτια σου και αισθάνεται η ψυχή σου

  Casa Battlo
photo: Borrachera

Το βράδυ με περίμενε η έκπληξη του Casa Batllo, πέρασα από μπροστά του μην μπορώντας ο εγκέφαλος μου να κατανοήσει αυτό που έβλεπε, ένα κτίριο απίστευτης ομορφιάς, γεμάτο καμπύλες δεν υπάρχει ούτε μια ευθεία ούτε για πλάκα, αναρωτιέσαι πόσα χρώματα-σχέδια μπορούν να χωρέσουν σε ένα κτίριο, θυμίζει ραχοκοκαλιά δράκου, κάποιοι το χαρακτήρισαν τρομακτικό στην όψη εμένα με εντυπωσίασε είναι ένα από τα πολλά αριστουργήματα του Antonio Gaudi και το δικό μου αγαπημένο.

 Casa Mila
photo: Borrachera

 Το άλλο υπέροχο και εξίσου διάσημο κτίριο του Gaudi είναι το Casa Mila ή La Pedrera (παλαίστρα) διόλου τυχαίο το όνομα καθώς στη στέγη του δεσπόζουν καπνοδόχοι που θυμίζουν πολεμιστές.

 

Barcelona - Photo: Borrachera

 Δεν ήταν η μόνη έκπληξη για εκείνο το βράδυ η τύχη είχε φροντίσει να προλάβω να απολαύσω τη μαγεία της θείας μουσικής του φλαμένκο, του ρυθμού του φλαμένκο, των παλλόμενων σωμάτων, της πνιγμένης από τον πόνο φωνής των τραγουδιστών. 
Η βασική χορεύτρια χτυπιόταν πάνω στη σκηνή με το σώμα της, τα χέρια της, τα πόδια της, το πρόσωπο της, κάθε ένας μυς ξεχώριζε - χόρευε από τον πόνο και την απόγνωση κάποιου χαμένου έρωτα που εξιστορούσε ο τραγουδιστής και της έδινε ρυθμό, ρυθμό με τη φωνή του και μόνο, δε χρειάζονταν κάποιο μουσικό όργανο ήταν σαν να έπαιζε μια ολόκληρη ορχήστρα με βιολιά και βιολοντσέλα, σαν να είχαν πάρει φωτιά τα δοξάρια τους και μαζί τους εμείς που αισθανόμασταν την ίδια φωτιά να μας πλημμυρίζει και να μας καίει.
Η βραδιά έκλεισε σε ένα μπαρ στην Barceloreta την παραλία της Βαρκελώνης με την υπέροχη αμμουδιά και τα αμέτρητα μπαρ και εστιατόρια κατά μήκους της που σε προσκαλούσαν να μπεις σε όλα, παρόλα αυτά διάλεξα το τελευταίο στη σειρά, εκεί, όρθια, παρασύροντας και τους υπόλοιπους της παρέας να ξεχάσουν για λίγο τις αναπαυτικές καρέκλες των εστιατορίων-μπαρ και να θυμηθούν τα "νιάτα" τους, εκεί, όρθιοι, ακουμπώντας τα ποτά τους στα πεζούλια γύρω από το μπαρ λικνίζοντας το σώμα τους στον ρυθμό της μπιτάτης μουσικής του. Τι όνειρο είδα εκείνο το βράδυ δε θυμάμαι αλλά ξύπνησα ψιθυρίζοντας το “dance me to the end of love”.

    

Ισπανικό Χωριό
photo: Borrachera 

 Η περιήγηση στην Βαρκελώνη συνεχίστηκε στο Ισπανικό χωριό εκεί συναντήσαμε την ελληνίδα η οποία διατηρεί καφέ-σοκολατερί που φτιάχνει φραπέ στους εθισμένους σε αυτόν έλληνες επισκέπτες. Εγώ έμεινα πιστή στη συνήθεια της χώρας που βρισκόμουν πίνοντας έναν υπέροχο εσπρέσο.

Εκεί είδα την τέχνη της δημιουργίας γυάλινων αντικειμένων με φυσητό γυαλί, πως μια ρευστή διάφανη μάζα έπαιρνε σχήμα και υπόσταση στα χέρια των τεχνιτών μέσα από νερό και φωτιά. Αγόρασα βεντάλιες και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια μοναδικά, όπως μου είπε η δημιουργός τους για να θυμάμαι που ήμουν και φορώντας τα να θέλω να επιστρέψω. Την πίστεψα. Ο σκοπός της επετεύχθη και εγώ έφυγα χαρούμενη για τη μοναδικότητα των αποκτημάτων μου.
 

Barcelona- photo: Borrachera

 Ανέβηκα στο όρος Monsuik έχοντας την ευκαιρία να απολαύσω τη Βαρκελώνη από ύψος 230 μέτρων πανοραμικά, πολλές φωτογραφίες και βόλτες μετά επέστρεψα στην πόλη για να δω από κοντά το κύκνειο αριστούργημα του Gaudi, τη Sagrada Familia (Αγία Οικογένεια).

  Βαρκελώνη από ψηλά
photo: Borrachera

Monsuik - Χορός

 Βαρκελώνη απο ψηλά
photo: Borrachera

Sagrada Familia

  H εκκλησία που ξεκίνησε να χτίζεται πριν από 128 χρόνια με έξοδα ιδιωτών, το δημιούργημα του Gaudi που δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο, που όσο ζούσε άλλαξε τις μακέτες πολλές φορές χωρίς να είναι απόλυτα ικανοποιημένος για το αποτέλεσμα, που τον επηρέασε τόσο πολύ ώστε τα τελευταία του χρόνια τα πέρασε σχεδόν ασκητικά απορροφημένος σε αυτό που αντιπροσώπευε η εκκλησία αυτή για τον ίδιο. Η πρόσοψη της αναπαριστά τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τη γέννηση του Χριστού ενώ η πίσω όψη τα Πάθη και τη Σταύρωση Του. Τι σκέφτηκε ο τύπος! Είναι επιβλητική ακόμη και με το εσωτερικό της να είναι γιαπί, ακόμη και με τους γερανούς που υπάρχουν τριγύρω της καθώς συνεχίζει να χτίζεται.

 Sagrada Familia
photo: Borrachera

Picasso photo: museumblogs.org

Επισκέφτηκα το Μουσείο του Picasso, της ιδιοφυίας αυτής που αν και η ουρά για να μπεις ήταν αποτρεπτική η υπομονή μου με αντάμειψε βλέποντας συγκεντρωμένα τα έργα του και τις διάφορες περιόδους που πέρασε η δουλειά του αλλά κ ο ίδιος. Σε αντίθεση με το πολύβουο Μουσείο του Dali στο Μουσείο του Picasso η σιωπή και ο σεβασμός ήταν τόσο μεγάλος που μπορούσες πραγματικά να τον δεις κάπου εκεί να ζωγραφίζει μια από τις ερωμένες του πάνω στον καναπέ του.

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

Το τελευταίο βράδυ έζησα κάτι μοναδικό στην πλατεία Plaza de Espana (Πλάθα ντε Εσπάνια) με τα μαγικά της σιντριβάνια, το ένα μέσα στο άλλο, που χόρευαν σε διάφορες μουσικές και άλλαζαν χρώματα και σχήματα σύμφωνα με το ρυθμό και την ένταση της μουσικής. Ένα θέαμα μοναδικό που δεν πρέπει κανείς να χάσει όταν επισκεφτεί τη Βαρκελώνη. Λίγο βρεγμένη αλλά γεμάτη από ευφορία από αυτό που είδα και άκουσα κατευθύνθηκα στην παραλία για να απολαύσω την τελευταία αυθεντική paella του ταξιδιού.

Plaza de Espana
photo: Borrachera 

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

 

 Plaza de Espana
photo: Borrachera

Από τότε που γύρισα από τη Βαρκελώνη  έχω τρελάνει τους γύρω μου με εξιστορήσεις και επιχειρήματα για το πόσο όμορφη, ζωντανή και ξεχωριστή πόλη είναι η Βαρκελώνη και πως θα μπορούσα να μείνω μόνιμα εκεί.   Aλλά και εγώ τι άλλο θα μπορούσα να γράψω  πω - θυμηθώ για μια πόλη που τα αξιοθέατα της είναι τα σπίτια που ζουν οι πολίτες της…


   “Φορώντας τα σκουλαρίκια έγραψα αυτό το κείμενο να μου θυμίζουν τη Βαρκελώνη και να ελπίζω ότι θα επιστρέψω  σύντομα.”

photo: Borrachera

Μήπως

μια προσευχή να μας σώσει;

Θείος Γιώρης

-Που πας; Δεξιά βρε κορίτσι μου στο δρόμο, ας τους άλλους εσύ στη θέση σου!
- Ωχ καημένε Γ. με τόσο φαί το βράδυ θα σφυρίζουμε σαν τους Κύκλωπες!
- Πάτα το λίγο θα σβήσει, έχει και άλλες ταχύτητες εκτός απο δευτέρα το καημένο, θα μπουκώσει!
- Που λες, όταν κόπηκε το καράβι στη μέση ευτυχώς ήμουνα στην πλευρά που ήταν η κουζίνα, είχαμε φαί και ζήσαμε μέχρι να μας μαζέψουν.
- Όχι τόσο δεξιά! Μην πάμε να συναντήσουμε τη γριά αμαρτία είναι (στροφή-γκρεμός "το πήδημα της γριάς")
- Πολύ όμορφή ήτανε μαθές μελαχρινή με μακριά μαλλιά κατράμι και δυό μάτια κάρβουνα αναμμένα με καίανε σε κάθε ματιά. Την άφηκα εκεί που τη γνώρισα τη σπανιόλα μου, ας όψεται εκείνο το γράμμα της μάνας που μου άφηνε την κατάρα της αν εγκατέλειπα γυναίκα και παιδιά για να μείνω με την ξένη.
- Το φλάς!
- Μια σταλιά ήμουνα όταν με πιάσανε, δεν τους είπα τίποτα γι' αυτό που βρήκα, όλο το νησί πέρασε για να με αφήκουν να βγω, παπάδες, γιατροί, ακόμα και ο δήμαρχος τίποτα αυτοί εκεί, να με κρατάνε μέσα, η μάνα μαυροφορεμένη απόξω να κλαίει και να οδύρεται για την άδικη μοίρα της και για το μόνο αρσενικό που της είχε απομείνει να είναι κλειδωμένο. Με αφήκανε τελικά μετά από καιρό, πέντε δράμια είχα απομείνει αλλά βγήκα.
- Βρε παιδί μου είπαμε να προσπεράσουμε όχι να τον πάρουμε μαζί μας τον καημένο τον μηχανόβιο!
- Μπάρκαρα μικρός και βγήκα στη στεριά με άσπρα μαλλιά, βρήκα παιδιά μεγάλα και γυναίκα ξένη πιο ξένη απο τη σπανιόλα μου και έτσι ξανά μπάρκαρα για να έρθω εδώ που γεννήθηκα να βρω άλλη οικογένεια δικιά μου με μικρά παιδιά που τα είδα να μεγαλώνουν.
- Θυμάσαι τότε που είχα έρθει να σε ακούσω να παίζεις πιάνο στο θεατράκι με τον πατέρα σου; Τι ωραία που ήταν!
- Μάρη Βαγγελιώ ήντα κάνεις; Όλο τούτο το φαί εγώ θα το φάω; Για ποιον με πέρασες για τον Δράκουλα;
- Άστηνα μαρή πια μεγάλη κοπέλα είναι ήντα θα πάθει.
- Καλή είναι, τι να το κάνω μάρε ανιψιέ τώρα που η θάλασσα γίνηκε γιαούρτι επέσαν τα κουτάλια...
- Έλα να αλλάξουμε θέσεις μη σε δει η μάνα σου στο τιμόνι και ποιός μας σώνει!

Buen viaje Tio

Σάββατο βράδυ

Photo source: http://www.trekearth.com

με πανσέληνο είπα να πάω σινεμά ακολουθώντας επιθυμία άλλου που ήθελε να δει την ταινία καιρό τώρα. Είχα περάσει μια εβδομάδα με πυρετούς και βήχα και ήταν μια καλή ιδέα για "ελεγχόμενη" έξοδο. Η ταινία αυτή πέρυσι ήταν υποψήφια για το ξενόγλωσσο όσκαρ, το πήρε και της άξιζε.
Καταπληκτική ταινία από όλες τις απόψεις, από τους ηθοποιούς τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, τη μουσική, την ισορροπία του δράματος με τα κωμικά στοιχεία.

Ένα αργεντίνικο αριστούργημα.

El Secreto de Sus Ojos

Πηγή Φώτο: http://greatdirectorsgreatmovies.blogspot.com

Καλό Χειμώνα

Πρωί, καφές αρωματικός, μπαλκόνι, θέα τον ουρανό.


ήχος

Σε εσένα

Πηγή φωτο:www.crystalinks.com

Μου είπαν οτι στην αρχή δε με ήθελες, φοβόσουν τη διαδικασία, την προσμονή, αυτή που δεν ξέρεις αν θα έχει το καλό αποτέλεσμα που θες, το είχε παρόλα αυτά. Με αγάπησες το ξέρω, το ένοιωσα, κάποιες φορές περισσότερο κάποιες άλλες λιγότερο, όπως και εγώ.
Με δηλητηρίασαν αρκετές φορές, με έστρεψαν εναντίον σου άλλες τόσες, ήμουν μικρή δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα, έπρεπε παρόλα αυτά να σε μάθω, να προσπαθήσω να σε καταλάβω, δεν το έκανα, ούτε αργότερα που είχα το μυαλό, που μπορούσα να σκεφτώ δεν το έκανα.
Εσύ αποφάσισες να μείνεις αμέτοχος παρέδωσες νωρίς πνεύμα και σώμα σε άλλους, σε αυτούς που δε σε αγάπησαν ή ίσως σε αγάπησαν κάποια στιγμή αλλά ποτέ δε σε κατάλαβαν, ναι αυτό είναι, ποτέ δε σε κατάλαβαν πραγματικά. Δεν το ήθελες, δεν το ήθελαν και οι άλλοι και τελικά δε συνέβη, αυτό είναι το λυπηρό.
Σου πήρε αρκετό χρόνο για να φύγεις εντελώς ίσως ο αποχαιρετισμός δε σου ήταν εύκολος ή πάλι ήξερες τι θα αφήσεις πίσω σου και για αυτό το καθυστέρησες όσο δεν έπαιρνε. Βλέπεις ακόμα και σε αυτή την κατάσταση η παρουσία σου ήταν σημαντική δεν θα μάθεις ποτέ πόσο καταλυτική υπήρξε για τους υπόλοιπους που άφησες πίσω σου. Το μετά ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο και κάποιες φορές ενοχικά ανακουφιστικό.

***

Ήταν Κυριακή βραδάκι είχα φορέσει το κατάλευκο φουστάνι μου που έκανε μπαλού κάτω (έτσι το λένε νομίζω), τα μαλλιά, μετά από μεγάλο καυγά, κατάφερα να τα αφήσω λυτά, κυματιστά, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα τα έπαιρνε ο αέρας στο γυαλό. Με είδες, μου είπες πόσο όμορφη ήμουν, σαν νύφη, άλλωστε δε θα με δεις έτσι, με πήρες απο το χέρι και φύγαμε, οι δυο μας, ήταν η νύχτα μας. Κάθε χρόνο αυτή η νύχτα ήταν δική μας.
Η τελευταία βραδιά της ναυτικής εβδομάδας και στο λιμάνι είχε πανηγύρι, με πλανόδιους πωλητές που είχαν έρθει μόνο για αυτή τη βραδιά να πουλήσουν τα κάθε λογής και εποχής εμπορεύματα τους, φωσφορίζοντα γιογιό θυμάμαι, αυτά μου έκαναν εντύπωση και οι πολύχρωμες σβούρες που φώτιζαν και σε ζάλιζαν. Δεν ήθελα τίποτα, μου έφταναν τα βεγγαλικά που έκαναν τη νύχτα- μέρα, η μουσική που έβγαινε απο τα φωτισμένα πλοία και εσένα που με κρατούσες από το χέρι.
Συνήθως προχώραγες αρκετά βήματα μπροστά και πασχίζαμε να σε προλάβουμε όχι όμως αυτή τη βραδιά, αυτή τη φορά πήγαινες με το δικό μου ρυθμό δίπλα μου, συνήθως σταμάταγες να μιλήσεις στους γνωστούς που συναντούσες, όχι αυτή τη βραδιά, αυτή τη φορά χαιρετούσες απλά και σφίγγοντας μου το χερί προχωρούσαμε προς τα φωτισμένα καράβια, προς τη μουσική και τα βεγγαλικά.

***

Αυτή τη βραδιά θυμάμαι πιο έντονα, ήταν και η τελευταία φορά που τη ζήσαμε, απο όλα όσα κάναμε μαζί και ήταν πολλά ευτυχώς.
Σήμερα στο δρόμο καθώς προχωρούσα αισθάνθηκα ένα σφίξιμο στο χέρι, χωρίς λόγο, χωρίς κάποιο άλλο χέρι να με πιέζει και μου ήρθε αυτόματα αυτή η βραδιά στο νου , νόμιζα οτι είχα αρχίσει να ξεχνάω αλλά ευτυχώς όχι.

Σου άρεσε αυτό καλά θυμάμαι ε;

Bienvenue dans ma Réalité

Θέλω

Του Λόγου το Αληθές

Πρωί στο δρόμο για τη δουλειά σε ένα καφενείο της γειτονιάς τέσσερις ηλικιωμένοι κάθονται στα τραπεζάκια έξω απολαμβάνοντας τον καφέ και το τσιγάρο τους. Οι τρείς είναι παρέα κάθονται μαζί, ο τέταρτος λίγο παραπέρα μόνος του με την πίπα ανά χείρας χαμένος στις σκέψεις του, στις αναμνήσεις του, μπορεί και απλώς να απολαμβάνει το πρωινό έξω από το σπίτι μακριά από όλους και όλα.

Όλους; Δεν νομίζω, οι κύριοι που κάθονται παραπέρα τον παρατηρούν σίγουρα τον ξέρουν, κάποια άλλα πρωινά ίσως και να κάθονται όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι όχι όμως αυτό. Ο γεράκος με τα λιγοστά μαλλιά, τα άσπρα μούσια και με την πίπα στο χέρι ταξιδεύει, είναι αλλού, άλλωστε η εμφάνιση του παραπέμπει σε καπετάνιο ή σε ψαρά, σε θαλασσινό τύπο σίγουρα. Τι και αν βρίσκεται στη στεριά εκείνος ταξιδεύει.

Ο ένας από τη διπλανή παρέα κάτι του λέει, εκείνος ακούνητος, ατάραχος από την παρεμβολή δεν γυρίζει καν προς το μέρος του, κοιτάει απέναντι τον τοίχο ενός μισογκρεμισμένου κτιρίου, εκεί κοιτάζει από την αρχή, ίσως εκεί αντί για τοίχους να βλέπει κύματα, ρουφάει την πίπα του και καθώς βγαίνει ο καπνός λέει δυνατά και σταθερά "Αφού ο λόγος δεν έχει λόγο, δεν έχω λόγο να βγάλω λόγο".

Δεν απάντησε κανείς, ήρθε το λεωφορείο και καθώς έφευγα γύρισα και τον κοίταξα μέσα από το τζάμι, συνέχιζε να καπνίζει την πίπα του και να κοιτάζει τον τοίχο, η διπλανή παρέα δεν τον παρατηρούσε πια, ποιος ο λόγος...

Υπάρχει λόγος σοβαρός

Αγαπάω και αδιαφορώ...

Αγάπες... μπήκα και εγώ στο παιχνίδι της αγάπης, χάρη στην πρόσκληση της Roadartist την ευχαριστώ λοιπόν.

Αγαπάω τον ήλιο, μου δίνει ζωντάνια, όρεξη και ενέργεια να συνεχίσω, εκεί που πάω να σταματήσω τσακ η ακτίνες του με επαναφέρουν. Αγαπάω τον ήλιο όταν με τυφλώνει, όταν με καίει ακόμα και όταν δεν μπορώ να δω το δρόμο μπροστά μου όταν οδηγώ.

Αγαπάω τη θάλασσα, ζώδιο του νερού άλλωστε αλλά και γεννημένη σε απόσταση αναπνοής από αυτήν. Μεγάλωσα δίπλα της, μέσα της, στις αμμουδιές της, αγαπάω τη μυρωδιά της, την αίσθηση όταν μένω στο νερό ακίνητη με κλειστά τα μάτια αλλά και με διάπλατα τα μάτια να την κοιτάζω μέχρι εκεί που το γαλάζιο της χάνεται.

Αγαπάω τη βροχή, τον ήχο της πάνω στο χώμα αλλά και πάνω στο τσιμέντο, αγαπάω τις σταγόνες της στα τζάμια να φτιάχνουν αυλάκια απο πάνω μέχρι κάτω. Αγαπάω να τη μοιράζομαι υπό το φως των κεριών μετά από μια διακοπή ρεύματος ή και όχι.

Αγαπάω τους φίλους μου, γιατί όπως λέει και η Αρβανιτάκη "ζωή που δε μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη."

Αγαπάω τον αέρα, όταν παίρνει τα μαλλιά μου, όταν λυσσομανάει χτυπώντας τις πόρτες και τα παράθυρα, όταν κολλάει τα ρούχα στο σώμα, ακόμα και όταν σε εμποδίζει να προχωρήσεις και σε πάει εκεί που θέλει αυτός, αυτήν την πάλη σώμα - αέρα την αγαπάω.

Αγαπάω τον ύπνο, τη μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου μαξιλαριού και τα γλυκά όνειρα που φέρνει, αυτά που πάντα εύχομαι στους άλλους και θέλω να μου ανταποδίδουν.

Αγαπάω τη μουσική, τέλος. Δε ζω χωρίς αυτήν, ακούω μουσική όταν κοιμάμαι, όταν ξυπνάω, όταν δουλεύω, όταν είμαι στο ντους (εκεί τραγουδάω κιόλας) όταν οδηγώ, όταν ακόμα και στις βόλτες μου στο κέντρο της Αθήνας με τον εξωτερικό θόρυβο να σου παίρνει τα αυτιά εγώ βρίσκω καταφύγιο στη μουσική που έχω περάσει στο κινητό μου του αγαπημένου μου μεξικανού τραγουδιστή. "para estar contigo"

Αγαπάω τη σοκολάτα, τι πρωτότυπο! Mπορώ να τραφώ μόνο με αυτή για μέρες, παλαιότερα το έκανα όχι πια, πλέον την απολαμβάνω σε μικρές δόσεις και αραιά αλλά πάντα παραμένει η διατροφική μου εμμονή.

Αγαπάω τις ατέλειωτες διαδρομές με το αυτοκίνητο, δώσε μου δρόμο ανοιχτό και έφυγα δε με απασχολεί ο προορισμός τη διαδρομή θέλω, αυτή με γοητεύει αυτήν αποζητώ αν έχω και συνοδηγό ακόμα καλύτερα. Μουσική στη διαπασών και φύγαμε!

Αγαπάω τα ταξίδια, πάντα τα αγαπούσα αλλά δε γίνονταν με τις καλύτερες συνθήκες, φέτος αυτό άλλαξε, ναι τα ταξίδια είναι μαγικά, σε αλλάζουν, σε δομούν, σε ανεβάζουν και πάντα θέλεις και άλλο μέχρι να βρεις τον αγαπημένο σου προορισμό αλλά τι υπέροχο να μην τον βρεις και να συνεχίζεις να ταξιδεύεις...

Αγαπάω να πίνω mojito χειμώνα- καλοκαίρι και ακόμα ψάχνoυμε μαζί με μια φίλη να βρούμε το μέρος που σερβίρει το καλύτερο. Αγαπάω τη γεύση του καφέ, το άρωμα του, να τον συνοδεύω με ένα τσιγάρο και καλή παρέα, αυτόν τον καφέ που πίνεις με την παρέα σου μετά από μια ατέλειωτη βόλτα στο κέντρο, μετά από ψώνια καταλήγοντας στο πολύβουο Θησείο Σάββατο μεσημέρι.

Όλα τα παραπάνω τα αγαπώ ανάμεσα σε πολλά άλλα τελικά που με αφορμή αυτό το παιχνίδι θυμήθηκα και εκτίμησα από την αρχή, όλα αυτά μαζί συνδυασμένα ή και όχι είναι που κάνουν τη ζωή να αξίζει και σου δίνουν ελευθερία, να και κάτι άλλο που αγαπώ.

Προσκαλώ στο παιχνίδι όποιον θέλει να μοιραστεί τις αγάπες ή την αγάπη του, τη μια και μοναδική. Αν υπάρχει.

Αγαπάω κι αδιαφορώ

Βόλτα στην Αθήνα

"φούξια"



"δύει"

.
"χάνεται"


"Φωτίζει"

Να γιατί

ΔΕΝ πρέπει να μένουμε Σάββατο βράδυ στο σπίτι:
1ον-πέφτεις στα πατώματα,
2ον- τσακώνεσαι στα τηλέφωνα με τους υπόλοιπους που επίσης έχουν μείνει σπίτι,
3ον- σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι ό,τι δεν πρόλαβες να σκεφτείς όλη την εβδομάδα γιατί δεν είχες χρόνο,
4ον- μπαίνεις στο τρυπάκι να φτιάξεις ατμόσφαιρα πείθοντας τον εαυτό σου οτι δε σε πειράζει που δε θα τη μοιραστείς, αλλά σε πειράζει, οπότε γυρνάμε στον 3ο λόγο...
5ον-βουλιάζεις στον καναπέ γίνεσαι ένα με αυτόν κ συνεχίζεις να σκέφτεσαι... too pathetic!
6ον- ψάχνεις τα ντουλάπια για μια σταγόνα αλκοόλ ή έστω ένα γλυκό, για να σταματήσεις να σκέφτεσαι, αλλά δεν έχεις, έχεις φροντίσει γι αυτό, άλλη φορά που σκέφτεσαι καθαρά χωρίς την επήρεια του σαββατόβραδου- home alone για την αποφυγή των ¨κενών" θερμίδων,
7ον- πέφτεις με τα μούτρα στο ποδήλατο και για μισή ώρα έχεις καταφέρει να μη σκέφτεσαι, να μη θέλεις αλκοόλ ή γλυκό αλλά μόνο δροσερό νεράκι και ένα κρύο ντους, αλλά η ώρα είναι ακόμα 23:00, είναι σαββατόβραδο και είσαι ακόμα home alone,
8ον- ξανά γίνεσαι ένα με τον καναπέ,
9ον - ανοίγεις την τηλεόραση, μέγα λάθος!!!!
10ον - βρίσκεσαι να βλέπεις ελληνική ταινία, που την έχεις δει 800 φορές αλλά την ξαναβλέπεις, η Βλαχοπούλου να τραγουδάει στον Κωνσταντάρα "άνθρωπε της μοίρας μου" και ενώ σιχτιράς την κακή και ανάποδη μοίρα σου, Σάββατο βράδυ σπίτι μόνη, ανάβεις τσιγάρο κ τραγουδάς με την πρωταγωνίστρια "άνθρωπε της μοίρας μου πουλί κυνηγημένο πόσα χρόνια πέρασα που σε περιμένω, ποια ποτάμια σου κλειναν τον δρόμο και τη στράτα κ ήρθες μες τον πόνο μου με κουρασμένα νιάτα..."
Ευτυχώς που οι ελληνικές ταινίες έχουν happy end, κλείνεις την τηλεόραση και πας για ύπνο σιγοτραγουδώντας ''άνοιξη σ' αγάπησα φθινόπωρο με βρήκες...''

"Η Βαρεμάρα του να είναι κανείς δραστικός"

Διάβασα σε ένα ιατρικό άρθρο χθες οτι για την τεμπελιά είναι υπεύθυνα τα γονίδια για το αν είμαστε ενεργητικοί ή πορευόμαστε χαλαράααα φταίνε εκείνα.
Επιτέλους έτσι εξηγούνται πολλά από τα μυστήρια αυτής της μικρής, άχαρης αλλά τόσο όμορφης ζωής.... Εξηγούνται; Λέμε τώρα, αφού βρήκαμε και επιστημονική απόδειξη ώστε να δικαιολογήσουμε την τεμπελιά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε και για την απανθρωπιά και για το ρατσισμό και για τη βία και για όλα "τα κακά της μοίρας μας" που τόσα χρόνια σιχτιρούμε και τα θεωρούμε κουσούρια των "άλλων" βέβαια...
Θα μας βολέψει πάρα πολύ να αποδειχτεί οτι είναι θέμα γονιδίων η αναισθησία - απραξία μας για τη δυστυχία του άλλου, ότι αγνοούμε επιδεικτικά τον δίπλα μας, ότι ούτε που θέλουμε να ακούσουμε κάποιον που χρειάζεται τη βοήθεια μας και πόσο μάλλον να μας "κόψει" ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε, κάτι θετικό κάτι ενεργητικό, αλλά που να μας αφήσουν τα γονίδια...
Αλήθεια χρειαζόμαστε εξωτερικά κίνητρα για να είμαστε ενεργητικοί; Χρειαζόμαστε κάποιον να μας ερεθίσει τα σωστά σημεία του εγκεφάλου ώστε να μη μείνουμε στα λόγια αλλά να προχωρήσουμε λίγο παραπάνω; όχι πολύ, ίσαμε την πράξη... ίσαμε εκείνο το σημείο που χτυπάει η καρδιά και αισθανόμαστε ζωντανοί, σε σχέση με τους άλλους, μαζί με τους άλλους. Όπως συνηθίζει να λέει μια φίλη μου “η δράση δημιουργεί αντίδραση”, όχι μόνο στη φυσική αλλά και στη ζωή, αυτό είναι το πρόβλημα, αυτή είναι η λέξη κλειδί η αντίδραση, αυτήν τρέμουμε αυτήν αποφεύγουμε, με αυτήν δεν θέλουμε να αναμετρηθούμε, προφανώς γιατί φοβόμαστε ότι θα δούμε τον πραγματικό μας εαυτό, όχι αυτόν που βλέπουμε στον καθρέφτη, αυτόν που κρύβουμε επιμελώς ακόμα και από εμάς τους ίδιους, έτσι απογυμνωμένοι πως να αντιδράσουμε – δράσουμε …έτσι το χάσαμε το παιχνίδι … ή όχι;

Besame en la boca

Besame todas las pasiones...

"put your mind at ease"

And wish to go back...

Amaneciendo

Quiero sonar...

Could you...

Mood